Finder: Dream Sequence

Dream Sequence zet de volgende stap verder dan vorige volume talisman in het omgaan met alternatieve realiteiten. Gebruikers met direct-interface hersenjacks bezoeken elders, de wereld in het hoofd van Magri White, om hun onderbewustzijn te verwerken tot droomachtige visies in plaats van slapen. Het is een virtuele realiteit met alle zintuigen, en omdat het de visie van een enkele maker is, is het een betere ervaring dan de zakelijke, computer ontworpen alternatieven.

Magri’s leven is zijn kunst, en hij bouwt werelden die letterlijk worden gedeeld door zijn publiek (hoewel hij niet van andere mensen houdt). De droom van zijn kunstenaar wordt echter een nachtmerrie wanneer iemand de bezoekers elders begint te martelen en zijn creaties verminkt.

Carla Speed ​​McNeil heeft onze wereld genomen, waar haar komische succes gedeeltelijk werd beïnvloed door haar zichtbaarheid op internet, en heeft het opnieuw een stap verder verplaatst in dit verhaal. Iedereen die online vrienden heeft gevonden, kan betrekking hebben op de ideale elementen van elders, en het is gemakkelijk in te leven in de beschrijvingen van haar personages over de voordelen ervan. Bovendien geven de dromende metaforen haar kamer om dichte panelen van verbluffende beelden te creëren die studie en reflectie belonen. Er is voldoende ruimte voor interpretatie, zoals bij een bewolkte lucht of je eigen dromen.

Het conflict tussen het fysieke en het mentale is een klassiek sciencefictionthema, dat vragen opdraagt ​​als hoe we ontsnappen wanneer zoveel modern, technologisch leven overdreven, gecontroleerd en geconstrueerd is? Hoe vertel je het verschil tussen de realiteit en een fantasie waar al je zintuigen bij betrokken zijn? Als je Dreamworld je laat doen wat je anders niet kunt en beter is dan je wakende wereld, maakt het dan uit?

McNeil neemt hier ook veel ideeën op over de aard van de kunst, maakt krachtiger gemaakt in een wereld waar de kunstenaar de kunst is. Magri voelt zich verantwoordelijk voor wat anderen doen met zijn creaties, maar waar de lijn te tekenen is ingewikkeld, als anderen met hen beginnen te communiceren. Evenzo kan hij niet onderscheid maken tussen zijn leven en zijn werk, omdat elk de andere voedt en beïnvloedt. Hij heeft zichzelf opgeofferd voor zijn kunst, en dat wordt letterlijk.

Magri is een kunstenaar die wordt geconsumeerd door de eisen van zijn schepping en zijn angsten voor psychose, onoriginaliteit en als een fraude worden beschouwd. Hij is een symbool van geest/lichaamsdualiteit; Zijn wereld wordt zieker als een psycho er doorheen zwerft en het fysieke lichaam van Magri weerspiegelt de vernietiging. Hij heeft zijn emotie van binnen op vergrendeld om te voorkomen dat iemand anders wordt gestoord. Waar moet de lijn worden getrokken tussen overmatig creatief en maatschappelijk niet-functioneel?

Ook is er een ander cultureel commentaar ingegaan. Het beeld van de werknemers die vreselijke omstandigheden verdragen in ruil voor de beste breedbandtoegang was ongemakkelijk nauwkeurig, net als de gekrompen cabines die visueel extrapoleren uit de bedrijfswereld van vandaag. Sommige personages zijn verslaafd aan online zijn, wat bijdraagt ​​aan het hele probleem.

Mijn favoriete scène was dat een groep schrijvers samenkomen om over hun werk te praten. Ik vond de scène, dicht met citaten en toespelingen, meer inzichtelijk dan een jaar aan kritieke analyse. Het is een van hen die ik het over maanden of jaren zal herlezen en er totaal verschillende dingen uit zal halen. Het gaat ook over de kwestie van de verantwoordelijkheden van een maker tegenover zijn fans, zelfs de gestoorde degenen die hun liefde te ver hebben genomen.

Er zijn vragen gesteld over de vooringenomenheid van originaliteit, de bronnen van inspiratie, de geldigheid van fanfictie en kritiek en het onderscheid tussen plagiaat en invloeden. Ze worden allemaal ringmeesterd door een personage dat zelf de leiding oproept van een verre bodem van Colleen Doran in combinatie met stukjes Gilbert van Sandman. (En het is nu niet, tot mijn zesde? Meer? Herlees, dat ik me realiseerde dat zijn naam Magritte oproept, de kunstenaar die met de aard van de realiteit speelde.)

De kernvragen zijn wat een kunstenaar maakt en het verschil tussen schrijven en wereldbouw. Pure creativiteit wordt overschat, volgens McNeil, terwijl ze de aard van artistieke invloed, hommages en inspiratie onderzoekt. Ideeën zelf doen er niet toe, maar zoals ze zegt: “Het is wat je met hen doet dat telt.”

Deel dit:
Twitter
Facebook
Tumblr

Gerelateerde berichten:

De dochter van de professor, de dochter van de professor is een slank, mooi verhaal, net als zijn heldin. De dochter van een beroemde Egyptoloog, haar avonturen beginnen wanneer ze de mummie van een farao neemt, gekleed als een Victoriaanse heer, op een wandeling. Ze hebben zoveel gemeen, zie je, beide moeten de handel …

Alice: Van Dream tot Dreamgiulio Macaione maakt zijn Amerikaanse komische debuut in Alice: From Dream to Dream, een prachtig geïllustreerde grafische roman over dwang empathie, meer over anderen moeten leren of we dat willen of niet. Dat is een vaardigheid die tegenwoordig meer nadruk nodig heeft. Alice en haar familie zijn teruggekeerd naar …

Salamander Dreamhope Larson’s Salamander Dream is een droom van jeugd verteld in limoengroen en zwarte inkt op crèmekleurig papier. Tnull